ಹೀಗೊಂದು ಹದಿಹರೆಯದ ಮನದ ತಾಕಲಾಟ..ಪೀಕಲಾಟ...
" ಏಯ್ ಉಜ್ವಲಾ ಎಲ್ಲಿರೋದು? " " ಓ ಅವಳಾ? ಯಾವುದೋ ಪಿ.ಜಿ.ಲಿರೋದು ಕಣೇ " ಎನ್ನುವಾಗ ಮಾನಸಾ ಮುಖದಲ್ಲಿ ವ್ಯಂಗ್ಯ ನಗು. ಕೆಲವರಿಗೆ ಪಿ.ಜಿ.ಗಳಲ್ಲಿರುವವರನ್ನು ಕಂಡರೆ ಏನೋ ಒಂಥರಾ ಅಸೂಯೆ, ತಾತ್ಸಾರ...
ಎಷ್ಟೋ ಜನ ಹುಡುಗಿಯರು ತಮ್ಮ ಓದಿಗಾಗಿ, ಕೆಲಸದ ಶೋಧನೆಗಾಗಿ, ಆಫೀಸ್ ಗೆ ಸಮೀಪ ಎಂದೋ ಪಿ.ಜಿ, ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಭಾವನೆಗಳೇ ಇಲ್ಲವೆಂದಲ್ಲ. ಹಾಸ್ಟೆಲ್, ಪಿ.ಜಿ.ಗಳಲ್ಲಿರುವ ಹುಡುಗಿಯರ ಚಾರಿತ್ರ್ಯ ಸರಿಯಿರುವುದಿಲ್ಲವೆಂಬ ತಕ೯ರಹಿತ ತೀಮಾ೯ನ ಕೆಲವು ಹಿರಿಯರಿಗಿದೆ. ಕೆಲ ಯುವಕರಿಗೆ ಅವರು ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರೇಮಪಾಶಕ್ಕೆ ಸಿಗುವರೆಂಬ ಭಾವನೆಯಿದೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಅವರನ್ನು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವೇ ಬೇರೆ. ರೋಡು, ಪಾಕು೯ಗಳಲ್ಲಿ ಕಿರುಚಾಡುತ್ತ ಓಡಾಡುವವರು, ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೇ ಮೊಬೈಲ್ ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತ ಕಾಲಹರಣ ಮಾಡುವವರು, ಹುಡುಗರೊಂದಿಗೆ ಸುತ್ತಾಡುವವರು, ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಗಂಧ ಗಾಳಿ ಅರಿಯದವರು ಎಂದುಕೊಂಡವರೆಷ್ಟೋ...
ನಮಗೂ ಒಂದು ಮನಸ್ಸಿದೆ.ಕನಸ್ಸಿದೆ. ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಭಾವನೆಗಳ ಪ್ರಪಂಚವಿದೆ. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕರಗಬೇಕೆಂಬ ಆಕಾಂಕ್ಷೆ ಯಿದೆ. ಅಣ್ಣ - ತಮ್ಮ, ಅಕ್ಕ - ತಂಗಿಯರೊಡನೆ ಕಿತ್ತಾಡುತ್ತಾ, ಹುಸಿ ಮುನಿಸು ತೋರುತ್ತ, ಪ್ರೀತಿಯ ತುತ್ತ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಕಾಲಕಳೆಯಬೇಕೆಂಬ ಬಯಕೆಯಿದೆ. ಮನೆಯ ಎಲ್ಲ ಮನಗಳೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆತು ಬದುಕ ಹಸನಾಗಿಸುವ ಆಸೆಯಿದೆ, ಅಭಿಲಾಷೆಯಿದೆ. ಸಂಬಂಧಗಳ ಬೆಸುಗೆಯ ಗಟ್ಟಿ ಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡು ಮನೆಯ ಪ್ರಶಾಂತ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸಬೇಕೆಂಬ ತುಡಿತವಿದೆ. ಸಿಹಿ ಮಿಡಿತವಿದೆ. ಗೂಡಿನಲ್ಲಿನ ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಕಂಡಾಗೆಲ್ಲ ಅದರಂತೆಯೇ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮನೆಯೆಂಬ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ, ಅಕ್ಕರೆಯ ಅಲೆಯಲ್ಲಿ ತೇಲಿಹೋಗಬೇಕೆಂಬಾಸೆಯಿದೆ.
ನೂರಾರು ಟೊಮೆಟೊಗಳಿರುವ ಬುಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಮೇಲಿನ ಒಂದೆರಡು ಟೊಮೆಟೊಗಳು ಕೆಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಬುಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲವೂ ಹಾಳಾಗಿವೆಯೆಂಬ ತೀಮಾ೯ನಕ್ಕೆ ಬಂದುಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ ನೋಡುವ ಗೋಜಿಗೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅದೇ ರೀತಿ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಗಳಲ್ಲಿನ ಹುಡುಗಿಯರೆಲ್ಲ ಕೆಟ್ಟವರೆಂಬ ವಾದವೂ ಅಥ೯ಹೀನ.
ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಉದ್ದೇಶವನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ತಂದೆ - ತಾಯಿಗಳಿಂದ ದೂರಾಗಿ ಪಿ.ಜಿ, ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಷ್ಟೊಂದು ಸುಲಭವೇನಲ್ಲ. ಆಳ್ವಾಸ್ ನಂತಹ ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಸೀಟು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದರೂ ಹಾಸ್ಟೆಲ್, ಅದರ ನಿಯಮಗಳು, ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಬಿಟ್ಟಿರಲಾರದ ಕಾರಣದಿಂದ ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ಕಾಲೇಜು ಬಿಟ್ಟವರೆಷ್ಟೋ..ಇದು ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯೇನಲ್ಲ, ನಾನೇ ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಂಡ ಸಾಕ್ಷಿಯಿದ್ದೇನೆ. ಮನೆ ಬಿಟ್ಟಿರುವುದೇ ಒಂದು ಸಾಧನೆಯೇನಲ್ಲ ಎಂದು ನಿಮಗನಿಸುತ್ತಿರಬಹುದು. ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳೋಣ. ಆದರೆ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ, ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಅನೇಕ ಬದಲಾವಣೆಗಳಾಗುವ ಈ ಹದಿಹರೆಯದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಪಾತ್ರರನ್ನು ಅಗಲಿರುವುದು ತುಸು ಕಷ್ಟವೇನೇ....
ಅದರಲ್ಲೂ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಅಪ್ಪ - ಅಮ್ಮನ ಸೆಳೆತ ಜಾಸ್ತಿಯೇ..
ಪಿ.ಜಿ. ಅಥವಾ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ನಲ್ಲಿರುತ್ತೇನೆಂದಾಗ ಮೊದಲು ಆ ವಾತಾವರಣಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಜೊತೆಗಿರುವ ಹುಡುಗಿಯರ ಜೊತೆ ಅನುಸರಿಸಿಕೊಂಡುಹೋಗುವ ಗುಣವಿರಬೇಕು. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಪ್ರತಿದಿನ ಜಗಳ ಗ್ಯಾರಂಟಿ !! ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ನಾವು ಹುಡುಗಿಯರು ಚಿಕ್ಕ ಪುಟ್ಟ ವಿಷಯಗಳನ್ನೂ ಹಿಡಿದು ಎಳೆದಾಡುವುದು ಜಾಸ್ತಿ. ( ಕಹಿಯಾದರೂ ಸತ್ಯ) ಕೊಡುವ ಊಟ, ತಿಂಡಿ ಸೇರುತ್ತದೋ ಇಲ್ಲವೋಇಲ್ಲವೋ ಆದರೂ ತಿನ್ನುವ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ( ಎಷ್ಟು ದಿನವೆಂದು ಹೋಟೆಲ್ ದಾರಿ ಹಿಡಿಯುತ್ತೀರಿ?) ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬೇಜಾರಾದಾಗ ರೂಮಿನಲ್ಲಿರುವವರೊಡನೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪನಿಗೋ, ಅಮ್ಮನಿಗೋ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ, ಅವರೂ ಬ್ಯುಸಿ ಇದ್ದರೆ ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಏನೋ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಭಾವ ಬರುವುದಂತೂ ಸತ್ಯ !
ನಮ್ಮದು ಸಂಜೆ ಕಾಲೇಜು. ಕ್ಲಾಸ್ ಮುಗಿಯೋದು ರಾತ್ರಿ ಒಂಭತ್ತಕ್ಕೆ. ಎಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು " ಸೇಫಾಗಿ " ಮನೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯಲು ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಬೇಗನೆಯೇ ಬಂದು ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅವರನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿ ಹೊರಬರುತ್ತೇನೆ. ಆ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳೇ ಫುಟಪಾತಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದು ಬರುವಾಗೆಲ್ಲ ನಾನೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಇದೇನು ಕಾಡುಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಜೀವನವೇ? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಆಗ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ಜಾರದಿದ್ದರೂ ಮೌನದ ನಿಟ್ಟುಸಿರೊಂದು ಹೊರಬರುವುದಂತೂ ಖಂಡಿತ. ದೀಪಾವಳಿ, ಗಣೇಶ ಚತುರ್ಥಿ ಮತ್ತು ಇತರ ಹಬ್ಬದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮನೆ ಅಲಂಕರಿಸಿವ ಸಡಗರ, ಅಮ್ಮ ಮಾಡಿದ ರುಚಿ - ರುಚಿಯಾದ ತಿಂಡಿ ತಿನಿಸುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಗೆಳತಿಯರು ಹೇಳುವಾಗ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ಸುಮ್ಮನಾದರೂ ಮನ ಅದಾಗಲೇ ಮನೆಯ ಹಾದಿ ಹಿಡಿದಿರುತ್ತದೆ....
ಜೀವನ ನಿಂತ ನೀರಲ್ಲ. ಅದು ಹರಿವ ನದಿಯಿದ್ದಂತೆ. ಅಗಲುವಿಕೆ ಅನಿವಾರ್ಯ ಎಂದು ಪುಟ್ಟ ಮನ ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಸಂತೈಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಬೇಕೋ ಹಾಗೇ ಅಂದರೆ ನಮ್ಮಿಷ್ಟದಂತೆ ಇರುವ ನಾವು ಪಿ.ಜಿ., ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಅಮ್ಮನ ಅಡುಗೆಯಲ್ಲಿ ಏನಾದರೊಂದು ತಪ್ಪು ಹುಡುಕಿ ದೂರುತ್ತಿದ್ದ ನಾವು ಇಲ್ಲಿ ಮೌನ ತಾಳುತ್ತೇವೆ. ಇರುವುದರಲ್ಲೇ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತೇವೆ. ಅದೂ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟಲ್ಲ. ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ....
ಮೊನ್ನೆ ಟೈಮ್ ಪಾಸ್ ಗೆಂದು " ಮೊಗ್ಗಿನ ಮನಸ್ಸು " ಚಿತ್ರ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹದಿಹರೆಯದ ಹುಡುಗಿಯರ ಭಾವನೆ, ಕಾಮನೆಗಳನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸುಂದರವಾಗಿ ಸೆರೆಹಿಡಿದಿದ್ದಾರಲ್ಲವೇ ಅನ್ನಿಸಿತು. ತುಸು ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆ ಎನಿಸಿದರೂ ಅದರಲ್ಲಿನ ಹಲವಾರು ಅಂಶಗಳು ನಿಜಜೀವನಕ್ಕೆ ತಾಳೆಯಾಗುತ್ತವೆ. ನನ್ನನ್ನು ಬಹಳವಾಗಿ ಕಾಡಿದ ಚಿತ್ರವದು. ಯಾರಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಯ್ತೋ ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಗಳಲ್ಲಿರುವ ಹುಡುಗಿಯರಿಗಂತೂ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.ಅದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ನನಗೂ ತಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮನ ಕೈತುತ್ತು ತಿನ್ನಬೇಕೆನಿಸಿತು.
ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಬೇಜಾರಾದಾಗ ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಮಗುವಾಗಿ ಮಲಗುವಾಸೆ, ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅತ್ತು ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಂಬಲ... ಅಮ್ಮನ ಕೈತುತ್ತಿಗಾಗಿ ಅಕ್ಕ, ತಮ್ಮರೊಡನೆ ಕಾದಾಡಿ ಕೊನೆಗೂ ಮೊದಲ ತುತ್ತ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗಿನ ಆ ಖುಷಿ ಎಷ್ಟೇ ಹಣ ಕೊಟ್ಟರೂ, ಏನೇ ಆದರೂ ಸಹ ಖಂಡಿತಾ ಸಿಗಲಾರದು....
ಅತ್ತ ತಮ್ಮವರಿಂದ ದೂರವಾದ ಭಾವ, ಇತ್ತ ಹೊಸ ತೆರನಾದ ವಾತಾವರಣ, ಸಾಂತ್ವನವ ಬೇಡುವ ಹೃದಯ, ಇವೆಲ್ಲದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಸ್ನೇಹದ ಮೊರೆ ಹೋಗುವ ಮನ. ಪರಸ್ಪರ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದರೆ ಸ್ನೇಹ ಗಟ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಸಂತೋಷದ ದಾರಿ ಅರಸುವುದರ ಬದಲು ಇರುವುದರಲ್ಲೇ ತೃಪ್ತಿ ಪಡಬೇಕೆಂಬ ಸತ್ಯ ಅರಿವಾದಂತೆಲ್ಲ ಬೇಸರ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಯಾರಾದರೂ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ಕಿತ್ತಾಡುವುದನ್ನ ನೋಡಿದಾಗೆಲ್ಲ ಅಬ್ಬಾ, ಯಾಕಾದರೂ ಇಲ್ಲಿದ್ದೇನೋ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ಒಂದು ಸನ್ನಿವೇಶ. ಅವತ್ತು ಹೋಳಿ ಹಬ್ಬದ ದಿನ. ಸಂಜೆ ಸುಮಾರು ಎಂಟರ ಸಮಯ. ಏಳೆಂಟು ಜನ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಹುಡುಗಿಯರು ಪಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ ನಗುತ್ತಾ, ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ಎರಚಾಡುತ್ತಾ, ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಬಹಳ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿದ್ದರು. ಒಂದೈದು ನಿಮಿಷವಷ್ಟೇ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಯಾರೋ ಕೆಲವು ಹಿರಿಯರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಕಂಡಾಗ ಆ ಕ್ಷಣದ ಆನಂದವೆಲ್ಲ ಗಾಳಿಗೆ ಹಾರಿಹೋಗಿತ್ತು. ಕಣ್ಣಲ್ಲಿದ್ದ ಖುಷಿಯ ಹೊಳಪು ಕ್ಷೀಣಿಸಿತ್ತು... ಈ ಸನ್ನಿವೇಶವನ್ನು ಎರಡು ವಿಭಿನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ನೋಡಬಹುದು. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ಬೈದುಹೋದ ಹಿರಿಯರ ಕೋನದಿಂದ. ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತು. ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಗಲಾಟೆ ಮಾಡುತ್ತ, ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ಎರಚಾಡುತ್ತಾ ಪಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುವುದು ತಪ್ಪು. ಸುಸಂಸ್ಕೃತರಾದವರ ಲಕ್ಷಣವಲ್ಲ. ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೇ ಆದ ವಾದ. ಎರಡನೆಯದು ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹುಡುಗಿಯರ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ. ಎಲ್ಲರಂತೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹಬ್ಬವನ್ನಾಚರಿಸಲು ಅವರಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಕೊನೇ ಪಕ್ಷ ತಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ತಾವು ( ಅದೂ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗದಂತೆ ) ಪಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸುವುದೂ ತಪ್ಪೇ? ಅಷ್ಟೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಇಲ್ಲವೇ ಅವರಿಗೆ? ಕೇವಲ ಹುಡುಗಿಯರೆಂಬ ಕಾರಣ ಹೇಳಿ ಅವರನ್ನು ಆ ರೀತಿ ನೋಡುವುದು ಸರಿಯೇ? ಅವರಿಗೂ ಅವರದೇ ಆದ ಭಾವನೆಗಳಿಲ್ಲವೇ? ಅದನ್ನೂ ನಾವು ಗೌರವಿಸಬೇಕಲ್ಲವೇ?
ಈ ಸನ್ನಿವೇಶವನ್ನು ಯಾರು ಹೇಗಾದರೂ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ನಿಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಒಂದು ಘನ ತೀರ್ಪನ್ನೂ ನೀಡಬಹುದು. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೂ ಮುನ್ನ ಒಮ್ಮೆ ಯೋಚಿಸಿ - ನೀವೇ ಆ ಹುಡುಗಿಯರ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದಿದ್ದರೆ?.... ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಹೇಳುವುದಿಷ್ಟೇ - ನಿಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿ, ಅನುಕಂಪಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ತೋರಿಸದೇ ಇದ್ದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಚುಚ್ಚುಮಾತುಗಳಿಂದ ನೋಯಿಸಲು ಬರಬೇಡಿ ಅಷ್ಟೇ.
- R. R. B.
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ